heftige dagen

Twee heftige dagen achter de rug

Zoals sommige van jullie wel weten was ik mijn vorige reis ook aan het werk op de mailisita basisschool. Deze school moest ik bezoeken omdat anders mijn schooltje geen vergunning zou krijgen. Ja, corruptie tiert hier (ook) welig.

Mailisita was een regelrechte ramp. Leraren gaven geen of nauwelijks les en het hoofd van de school verduisterde geld wat voor de kinderen was bedoeld. Op deze school was ook een klas voor gehandicapte kinderen en Dorothy, hun lerares was één van de weinige op de school met een hart voor de kinderen. Met haar heb ik steeds contact onderhouden en zij mailde mij dat zij weg was van de school en nu ergens anders les gaf. Er loopt een procedure tegen het hoofd van de school om haar te degraderen en te verplaatsen. In Tanzania kan een schoolhoofd namelijk niet ontslagen worden. Zoals in bijna elk land zijn er ook hier grote tegenstellingen tussen arm en rijk. De kinderen van rijkere ouders gaan naar een private school die gesteund wordt door een N.G.O. Voor die scholen wordt er ook geadverteerd voor vrijwilligers die hier stage willen lopen. Daarnaast zijn er de goverment scholen, waar geen stagiaire of vrijwilliger ooit komt. Dorothy geeft nu les op de Rundugai primary school en had mij uitgenodigd om de school te bezoeken. Het was een bezoek, een bezoeking en een zoektocht.

Na anderhalf uur rijden, waarvan een uur op een onverharde weg vonden we eindelijk de school. We werden onthaald alsof we de koninklijke familie waren. Alle kinderen probeerden dexter aan te raken, die dat natuurlijk een beetje eng vond. Toen nam David hem op zijn arm en wilde hij wel de kinderen een bocks geven. Ik had een grote tas met allemaal materiaal meegenomen. We werden een klaslokaal ingeleid en daar kwam ook de hoofdmeester. Nadat er een liedje werd gezongen begon ik de tas uit te pakken en alles te laten zien. Vervolgens liet de hoofdmeester het weer zien aan de kinderen. Pffff, we voelden ons opgelaten, op onze stoelen voor in de klas. Toen we weg wilden gaan kwam Dorothy zeggen dat ze een verassing voor ons had en werden we naar een ander lokaal gebracht waar een tafel was gedekt en vol met eten stond. Dat konden we natuurlijk niet weigeren en zaten dus aan de kippensoep met de kop van de kip er nog in. Hoe het andere eten heette heb ik niet onthouden. Toen we weer naar buiten liepen hadden zich een aantal maasai vrouwen en kinderen zich verzameld onder een boom. Ze hadden gehoord dat David dokter was en wilde dat hij naar hun kinderen keek. David had geen dokterstas bij zich en kon dus niets beginnen. Wel werd er nog een zwaar gehandicapt kindje in mijn armen geduwd. Ik dacht dat hij een maand of negen was en vroeg hoe oud hij was. Bleek hij negen jaar te zijn, Helemaal lichamelijk vervormd en ook geestelijk zwaar gehandicapt. De hopeloosheid die je hier voelt heeft behoorlijk wat impact op ons. Ik zou nog een keer terug gaan naar die school, maar david en maryse raden dat af. Het is ver rijden, moeilijk begaanbaar en wat je kan doen en geven is slechts een druppel op een gloeiende plaat. Toch ga ik nog proberen om wat spullen daarheen te krijgen, er is grote behoefte aan luiers, schoonmaakmiddelen en matrassen. Die wil ik gaan kopen van het sponsorgeld. Hoe ik die daar krijg ga ik nog regelen.

Donderdagmorgen heeft david het ziekenhuis hier bezocht. Er werkt een Nederlandse neuroloog en hij mocht met haar meelopen. Volgens hem zie je daar pas echt de ellende. Het heeft veel indruk gemaakt. Veel mensen laten hun zieke kinderen achter omdat ze de kosten niet kunnen betalen. Ze krijgen dus nooit bezoek en dus weinig eten. Het ziekenhuis verstrekt eenmaal per dag een maaltijd: ukali en een ei.

In Nederland kunnen we ons geen voorstelling maken van hoe de mensen hier leven en hoe rijk wij zijn in Nederland.