Haast?????

Wat is alles hier toch anders dan in Nederland. Dinsdag met een auto vol naar Rundugai geweest. Twee uur rijden waarvan een uur op een weg waarop de hele autotrilt vanwege de stenen en de kuilen op de weg. In Nederland zeggen we dat twee uur rijden best ver is, hier doen ze alsof het om de hoek ligt, wat natuurlijk ook waar is in een land dat zo groot is. Maar goed, ik heb het gehaald en in rundugai waren ze heel erg blij met alle spullen die ze ook erg hard nodig hebben. Ik kon er nauwelijks weg komen en alle kinderen wilden met me puzzelen. Er werd net een maasai meisje gebracht door haar moeder. De moeder vond dat het kind achterlijk was en Dorothy wilde dat ik naar haar ging kijken. Ik denk dat ze een jaar of 10 was, maar zwaar ondervoed. Geen idee wat ik eigenlijk moest doen, maar ik heb haar een vel (net gebracht) papier en een potlood gegeven en gevraagd of ze zichzelf kon tekenen. Dit deed ze heel precies en met alle details. Toen haar een puzzeltje gegeven en dat maakte ze ook gelijk. Haar ogen stonden ook helder en ze nam alles in zich op. Ik zei dat ik niet echt kon zien dat er mentaal iets mis was met haar, maar haar moeder hield vol dat ze niet goed was. Ik nam haar aan de hand mee naar buiten en zag toen tijdens het lopen dat haar rechtervoet helemaal scheef en naar binnen stond en daardoor liep ze moeilijk. Waarschijnlijk bedoelde de moeder dat, maar de meeste mensen hier zijn niet verzekerd tegen ziektekosten en kunnen een behandeling niet betalen. Als je kind mentaal gehandicapt is, heb je wel recht op zorg en waarschijnlijk probeerde de moeder zo zorg voor haar dochter te krijgen. Natuurlijk had Dorothy weer voor een soort lunch gezorgd en zo zat ik weer stukken yam naar binnen te werken, lijkt een beetje op droge zoete aardappels, maar dan erg melig. Niet weg te krijgen! Met wat slokken water tussendoor is het me gelukt om twee stukjes naar binnen te krijgen. Op de terugweg stond er eerst een ezel midden op de weg, die niet op zij wilde gaan, toen stak er een kudde geiten over en tot slot reed ik nog bijna een kip aan. Een kleine minisafari dus. Ik was blij toen ik weer op de verharde weg was. Er zijn een aantal woorden die ze hier niet kennen, namelijk: afspraak en snel. Vandaag had ik dus na mijn eigen schooltje een afspraak met de directeur van de nieuwe school van Jackline. Jackline ging mee en we zouden een intake gesprek hebben. Komen we daar aan, na weer een half uur rijden, blijkt de directeur er helemaal niet te zijn. Allerlei mensen die dan uit allerlei hoeken opeens tevoorschijn komen en druk met elkaar gaan praten in het Swahili. Uiteindelijk zei iemand dat ze hem gebeld hadden en hij eraan kwam. Dus weer wachten bij een temperatuur van 31 graden. Maar goed, hij kwam en Jackline en ik naar binnen in zijn kantoortje. Het inschrijfformulier was ingevuld en had ik meegenomen. Begint hij een heel verhaal in swahili-engels, voor mij nauwelijks verstaanbaar, maar het kwam er op neer dat het nu te laat was en jackline moest fris zijn voor de test, dus of we morgen om 8.00 of maandag om 8.00 wilden terug komen. Ik kan dan niet, want ik wil naar school, dus dat moet weer op een andere manier geregeld worden. Pffff. Die arme Jackline had nog niet gegeten en ze had mij onderweg verteld dat ze zo graag chips (patat) lustte. Dus, opoe dacht: “dat arme kind, kom laten we ergens een patatje gaan eten”. Dus op naar een restaurantje. Twee ananassap en twee patat besteld en gevraagd of het een beetje snel kon. Ha, ha, grapje. Het duurde 30 minuten totdat de ananassap kwam en de patat was nog lang niet in zicht. Dus ik weer vragen of we de patat ook meekonden nemen, want ik moest ook nog weer Jackline terug brengen en het werd steeds later. Ik zal verder niet uitweiden, dat doe ik al genoeg, maar toen eindelijk de patat kwam, op borden natuurlijk, herinnerden ze zich dat ik het mee wilde nemen. Vervolgens duurde het 15 minuten om de patat in twee bakjes te doen. Het woord “haast” kennen ze hier dus ook niet. Op mijn schooltje vinden ze dat ik moet blijven, ik mag niet terug naar Nederland, maar eerlijk gezegd verlang ik wel weer naar Nederland, vooral ook omdat door de warmte en het vele zweten mijn huid wat rare plekken begint te vertonen. Maar genieten doe ik ook wel hoor!