Vermoeiend

De tijd gaat snel. Het leven hier 8s ongeveer tien keer zo vermoeiend als in nederland. Niets is hier simpel te regelen en het kost mij best veel tijd en emoties om dingen voor elkaar te krijgen. Nu heb ik (gelukkig, of niet) een ijzersterke wil, dus het lukt uiteindelijk wel allemaal.

Zo heb ik inmiddels een achterbak vol met schoolmateriaal, door jullie gesponserd. Wat ik wil hebben is moeilijk te verkrijgen soms. In moshitown ben ik inmiddels bekend als de swahili mama. Ik ga gewoon een winkel binnen en laat een plaatje zien van wat ik wil hebben, moppel wat in het swahili van dat ik leraar ben en het voor een school is en word dan vervolgens door iemand meegenomen, slopje in slopje uit, totdat ik in een onogelijk winkeltje vind wat ik zoek. Ondertussen komt het halve slop kijken naar die "gekke" witte bibi, want als oudere blanke ben je hier een bezienswaardigheid. Dus omringt door vele mensen met een temperatuur van 30 graden moet ik dan gaan onderhandelen over de prijs. Nu gaat dat inmiddels wel redelijk soepel, want ik zeg gewoon de helft van de prijs die zij vragen, wetende dat dat veel te weinig is en dan komen we elkaar ergens wel tegemoet. Ze weten het dus al, de tomtom gaathier snel. Met mij valt niet te sollen. Vandaar dus de naam swahilimama. Maar ik word er wel moe van, gecombineerd met de warmte, de muggen en ander vliegend ongedierte, geen electriciteit, had ik het even helemaal gehad. Vanmorgen toen ik opstond weigerde mijn lijf, het leek wel of er stroop inplaats van bloed door mijn aderen liep. Ik kon gewoon echt niet naar school. Vervolgens heb ik de hele dg geslapen. Nu is het 18.00 uur hier en ben ikeen uurtje wakker. Mijn bed hier is nou ook niet heel erg comfortabel, ik heb geen airco en moet echt even bijkomen voor de laatste loodjes. Wat heb ik dus gedaan? Ik heb zojuist voor de nacht van zaterdag op zondag een hotelnacht geboekt. Met zwembad, een eigen luxe badkamer en ontbijt. Zaterdag om 13.00 kan ik er in. Een nachtje lekker slapen en relaxen, dan kan ik er hopelijk weer tegen. Dinsdag ga ik met een auto vol spullen naar rundugai. Ik heb alleen nog geen matrassen, maar verder bijna alles wel. Stapels schriften, kleurpotloden, matten voor op de vloer, papier en boekjes. Nogmaals, zonder jullie bijdragen had ik dit allemaal niet kunnen doen.

Ook is de kast op mijn schooltje klaar. Wat ben ik trots op hoe het daar gaat. Wat een verschil met de eerste keer. De kinderen hebben veel plezier, leren al spelend en salome en Elisabeth slaan alle informatie op. Aan de hand van foto's uit Nederland van het Palet, (dank je wel Tijmen) heb ik ze laten zien hoe we in Nederland werken, want dat wilden ze heel graag weten. Nu is het onderwijs hier heel anders geregeld en kan je niet zomaar dingen kopiëren, maar het ging mij er vooral om om te laten zien dat ze in groepjes spelen en de kinderen zelf voor een deel kunnen kiezen. De verteltafel is inmiddels uitgebreid met door de kinderen gemaakte krokodillen en dinsdag hebben we visjes geverfd, paperclip ertussen, hengeltjes gemaakt met magneetjes die ik had meegenomen en ze kunnen vissen. Dolle pret. Foto's opladen gaat hier niet zo makkelijk, maar misschien met wifi in het hotel wel. Het is nu donker, de muggen komen weer opzetten en hoera, het elektra is weer uit. Er moet echt regen komen hier, de elektriciteit centrale werkt op water. Kunnen jullie geen regendansje doen?

Liefs meta