onzeker

Onzeker

In een vreemd land, zeker als dat in Afrika is, is alles eigenlijk onzeker. Je verstaat de taal niet, je kent de gewoontes niet en weet nooit of iets wel goed gaat. Na anderhalve week hier besef ik weer temeer hoe immigranten zich in Nederland moeten voelen. Vreemd, ontheemd en onzeker. Gisteren voor het eerst een gesprek gehad op het schooltje. Voorzichtig aangepakt, want ik heb soms de neiging om te zegen: ” dit is niet goed, dat is niet goed” en vergeet dat je natuurlijk eerst moet vertellen wat wel goed gaat. Vergeleken bij mijn eerste verblijf zijn ze zeker met sprongen vooruitgegaan. De kinderen gaan nu met veel plezier naar school en zitten niet meer uren stilzwijgend op de grond terwijl de juffen buiten aan het schoonmaken zijn. Er wordt veel gelachen en gezongen. Tijdens het vrijspelen wordt er door de juffen bepaald waar ze mee gaan spelen en zoals ik al eerder schreef, allemaal hetzelfde. Dus allemaal een paar blokjes, allemaal een paar treinrails of allemaal met de 3 poppen.

Mijn, maar ook hun Engels, is niet om over naar huis te schrijven, mijn Swahili bestaat voor een groot deel uit zelfstandig naamwoorden, dus communicatie is sowieso al wat lastig. Gelukkig is er nog Google translate, die een raar soort Swahili maakt. Maar goed, ik dus uitgelegd dat er verschillende soorten materiaal bestaan. Je hebt speelmateriaal, leermateriaal, knutselmateriaal en gymmateriaal. Een beetje knoeierige indeling, maar voor hier wel duidelijk. Het is zou goed zijn als de kinderen het speelmateriaal waar ze mee willen spelen zelf kunnen kiezen en er met twee of drie mee kunnen spelen. Ik weer een stom verhaaltje over zelfstandig leren denken en dat we willen dat de kinderen zelf na kunnen denken….bla,,bla,,bla…. Ik stelde voor om het op proef te proberen en het leermateriaal van het speelmateriaal te scheiden. Ze vonden het een super idee en begonnen gelijk in de kast te sorteren. Er moet wel nog een kast bij komen, want ze hebben nu één kleine open kast. Ook dat ga ik proberen te regelen. Ben benieuwd hoe het gaat met het zelf leren kiezen.

Vanmorgen naar de enige boekwinkel in de omgeving geweest. Wat een gedoe weer voor ik die had gevonden. Helaas hadden ze daar heel weinig geschikte boekjes, maar heb er toch drie kunnen kopen. Tijdens dit schrijven druipt het water alweer van me af en het is nu half zes ’s avonds. De stroom is alweer uitgevallen en mijn telefoon ligt aan de Zonne-energie lader die ik gelukkig heb meegenomen. Morgenavond naar Kilimanjaro airport want David, Maryse en Dexter komen. Zij blijven tot 11 november en logeren in het luxe Ameg hotel. Ben heel benieuwd wat ze ervan vinden hier. Nu eerst even mijn programma voor morgen afmaken voordat het donker wordt en ik helemaal niets meer kan zien. Tutaonana baaday