Terug

Lieve allemaal. Inmiddels zit ik weer op mijn bank in Nederland. Fysiek ben ik hier, maar mijn hoofd is nog in Tanzania.

Ik weet niet welke cultuurschok groter is, het aankomen in Tanzania of het aankomen in Nederland. Tanzania is een prachtig land, rijk aan grondstoffen, rijk aan natuur, maar helaas veel armoede. Vreedzaam wordt er naast elkaar geleefd, de moskee staat bijna naast de kerk en de hindoe tempel staat een straat verderop. De mensen leven buiten, maken muziek, lachen veel en delen het weinige dat ze hebben. Er is veel armoede, slechte wegen, slecht onderwijs en de meeste mensen hebben geen geld genoeg om hun kinderen drie keer per dag eten te geven. Maar toch…niemand die ik sprak wil er weg, iedereen die ik tegenkwam is vriendelijk en behulpzaam en de mensen lijken wel gelukkiger dan in Nederland.

Vanmorgen werd ik wakker door zaaggeluiden verderop van mensen die hun huis nog mooier willen maken dan het al is en later in de supermarkt met al die volle schappen en mensen die hun karretjes vol laden voelde ik me net zo ver verwijderd van de Nederlandse cultuur als bij aankomst in Tanzania. Ik mis niet het stof, niet het hebben van geen elektriciteit, niet de hoge temperatuur, maar wel de warmte die de mensen daar uitstralen. Natuurlijk zal ik na een paar dagen weer helemaal gewend zijn aan het leven hier, maar een deel van mij zal altijd naar het leven daar verlangen, hoe zwaar het soms ook was.

De school in Rundugai, waar ik dank zij jullie steun heel veel materiaal heb kunnen brengen die het leven daar voor de kinderen iets makkelijker maken zal mij altijd bijblijven. Mijn “eigen” schooltje, waar de kinderen met zoveel plezier naar toe komen en wat nu het rijkste schooltje in de hele gemeenschap is heb ik voor altijd in mijn hart. Jackline, die in januari op haar nieuwe school begint waar zij ook intern is, zal ik blijven steunen tot zij de middelbare school heeft afgerond. Misschien is het maar een druppeltje op een gloeiende plaat, maar elk druppeltje is er één. Ik probeer deze keer veel foto’s mee te sturen, want die zeggen soms meer dan woorden. Ook een verantwoording van wat ik ontvangen heb aan bijdragen van jullie en wat ik daarvoor heb gekocht kunnen jullie tussen de foto’s vinden.

Ik weet niet of ik nog een keer terug kan, misschien iets korter en in een koeler seizoen. Wat ik wel weet is dat ik altijd zal blijven denken aan hoe goed we het hier hebben, in wat een rijk land wij wonen en dat dat niet zo vanzelfsprekend is.